پژوهش‌های علمی

تلسکوپ‌های هابل و چاندرا ناسا یک سیاهچاله عجیب و غریب «خوابیده» را در یک صحنه جرم کیهانی کشف کردند

چه چیزی این سیاهچاله را به پهلو انداخته است؟

تلسکوپ‌های هابل و چاندرا ناسا یک سیاهچاله عجیب و غریب «خوابیده» را در یک صحنه جرم کیهانی کشف کردند
تصویر تلسکوپ فضایی هابل از هسته کهکشان NGC 5084. یک خط تاریک و عمودی نزدیک به مرکز، منحنی یک دیسک غباری را نشان می‌دهد که در حال چرخش به دور هسته است و وجود آن نشان‌دهنده یک سیاه‌چاله فوق‌سنگین در درون آن می‌باشد. دیسک و سیاه‌چاله جهت‌گیری یکسانی دارند و کاملاً از وضعیت افقی کهکشان منحرف شده‌اند. (اعتبار تصویر: ناسا/STScI، M. A. Malkan، B. Boizelle، A.S. Borlaff. HST WFPC2، WFC3/IR/UVIS.)
توسط مونا علی اکبرخان افجه
5 دقیقه مطالعه

این یک معمای کیهانی است که دانشمندان ناسا با استفاده از تلسکوپ‌های فضایی هابل و چاندرا در حال حل آن هستند. با بررسی یک کهکشان دوردست مانند یک «صحنه جرم کیهانی» با تلسکوپ فضایی هابل پس از یک «سرنخ» از تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا، دانشمندان ناسا سیاهچاله‌ای عجیب و غریب کشف کرده‌اند که به پهلو افتاده است. این سیاهچاله پهلو افتاده در کهکشان NGC 5084، یک کهکشان لنز شکل (شبیه عدسی) که حدود ۸۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی سنبله قرار دارد، کشف شد. این سیاهچاله در جهتی غیرمنتظره در مقایسه با کهکشان اطرافش می‌چرخد. تیم تحقیقاتی از وجود این سیاهچاله با کشف دو پرتو پلاسما مطلع شد، یکی که از بالا و پایین صفحه کهکشان گسترش یافته و دیگری که از درون کهکشان عبور می‌کند و این دو یکدیگر را قطع کرده و شکلی «X» ایجاد می‌کنند. این ساختار کهکشانی چیزی است که اخترشناسان قبلاً هرگز ندیده‌اند. «کشف دو جفت پرتو ایکس در یک کهکشان بی‌نظیر است»، پاملای مارکوم، عضو تیم و اخترفیزیکدان مرکز تحقیقاتی ایمز، در بیانیه‌ای گفت. «ترکیب ساختار غیرمعمول و متقاطع آنها و دیسک خاکی “افتاده” به ما بینش‌های منحصر به فردی در تاریخ این کهکشان می‌دهد.» دانشمندان پشت این کشف معتقدند که یک رویداد دراماتیک در تاریخ NGC 5084 ممکن است مسئول این باشد که سیاهچاله را مانند یک «حادثه کیهانی» به پهلو انداخته است. علامت X نشان‌دهنده چه چیزی است؟ این کشف در داده‌های آرشیوی چاندرا به لطف تجزیه و تحلیل جدیدی که تیم توسعه داده، صورت گرفت. این تکنیک، «تقویت انتخابی سیگنال‌های نجومی فوق‌العاده نویزی» یا «SAUNAS»، پرتوهای ایکس کم‌نور از تلسکوپ پرتو ایکس فضایی ناسا را شناسایی می‌کند و دو پرتو پلاسما با شکل X عجیب و غریب را نمایان می‌سازد. این کشف عجیب بود زیرا زمانی که اخترشناسان پرتو ایکس را از کهکشان‌های عظیم مشاهده می‌کنند، انتظار دارند که این پرتوها به طور یکنواخت پخش شوند. این همگنی منجر به شکل‌گیری یک کره از نور پرانرژی می‌شود. دیدن یک شکل متمرکز از پرتوهای ایکس نشان‌دهنده یک رویداد دراماتیک در تاریخ یک کهکشان است. این کشف به قدری عجیب بود که بلافاصله دانشمندان شروع به بررسی آن کردند. آنها این کار را با جستجو در آرشیو سایر تلسکوپ‌ها و با مشاهدات جدید از دو رصدخانه قدرتمند زمینی انجام دادند.

Nasas Hubble 1
تصویری یک سیاه‌چاله فوق‌العاده عظیم را نشان می‌دهد که به طرفین متمایل شده است (اعتبار تصویر: رابرت لیا (ایجاد شده با Canva))

مشاهدات از هابل که با داده‌های آرایه میلی‌متری/زیر میلی‌متری آتاکاما (ALMA)، شامل ۶۶ آنتن رادیویی مستقر در شمال شیلی، پشتیبانی می‌شد، یک حلقه گرد و غبار در مرکز NGC 5084 نشان داد که به پهلو چرخیده است. این نه تنها نشان می‌دهد که سیاهچاله‌ای در مرکز این کهکشان نهفته است، بلکه آن جسم به طرز عجیبی در زاویه ۹۰ درجه نسبت به NGC 5084 چرخیده است. بررسی‌های بیشتر از NGC 5084 به تیم کمک کرد تا این کهکشان و سیاهچاله به پهلو افتاده‌اش را در گستره وسیعی از طول موج‌های نوری مشاهده کنند. «این مانند دیدن یک صحنه جرم با انواع مختلف نور بود»، آلخاندرو سرانو بورلاف، رهبر تیم و دانشمند مرکز تحقیقاتی ایمز، در بیانیه‌ای گفت. «جمع‌آوری تمام تصاویر نشان داد که NGC 5084 در گذشته نزدیک تغییرات زیادی کرده است.» پس به نظر شما چه «جرمی» در NGC 5084 اتفاق افتاده است که این سیاهچاله را به پهلو انداخته است؟ در حال حاضر، «مظنون اصلی» در این معمای کیهانی یک برخورد با کهکشان دیگر است که «شومینه‌ای» از پلاسما ایجاد کرده که از بالا و پایین صفحه NGC 5084 فوران کرده است. اگرچه تحقیقات بیشتر در مورد NGC 5084 برای تعیین دقیق رویداد خشونت‌آمیز که ساختار عجیب آن را شکل داده، لازم است، این تحقیق نشان می‌دهد که داده‌های آرشیوی، حتی آنهایی که به بیش از سه دهه پیش برمی‌گردند، می‌توانند به دانشمندان کمک کنند تا کشف‌های جدید و منحصر به فردی انجام دهند. این داده‌ها به ویژه وقتی همراه با یک تکنیک پردازش نوآورانه، مانند تکنیکی که بورلاف و همکارانش توسعه داده‌اند، استفاده شوند، بسیار قدرتمند هستند.

برچسب ها:
منابع:livescience
این مقاله را به اشتراک بگذارید
مونا علی اکبرخان افجه
توسط مونا علی اکبرخان افجه
دانشجوی دکتری ژئوفیزیک گرایش لرزه شناسی هستم. ژئوفیزیک به بررسی ابعاد زمین و اتفاقاتی مانند زلزله و لرزه هایی که توسط فعالیت انسان به‌وجود می‌آید، می پردازد. فعالیت در حوزه زمین و فضا از علاقه مندی ام است.
نظر بدهید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

جدیدترین مطالب

import numpy as np import h5py data='/content/drive/MyDrive/SILIXA_iDAS015_181219184621_fieldID000212.h5' data1=h5py.File(data,'r') print(data1.keys()) display(data1) display(data) raw_data = data1['DasRawData']['RawData'] x_axis = np.arange(raw_data.shape[1]) t_axis = np.arange(raw_data.shape[0]) print(x_axis.shape) print(t_axis.shape) import matplotlib.pyplot as plt import numpy as np ns = 30000 fs = 1000 dx = 1.021 nx = 3136 GL = 10 x = np.arange(nx) * dx def u(x, t): return np.exp(-(x - t)**2) def calculate_result(x): return 1/10 * (u(x - 5, t) - u(x + 5, t)) traces = [] for t in range(0,30000): tr = [calculate_result(x_val) for x_val in x] traces.append(tr) traces_array = np.array(traces) print(f"traces_array : {traces_array.shape}")
ساختار کلان در ژرفای کهکشان‌ها؛ چگونه ذهن ما از کیهان عقب می‌ماند؟

جدیدترین های تکنوتا