شواهد جدید حاکی از آن است که اجزای اصلی حیات روی زمین از فضا آمده است

اگر بتوانیم بفهمیم که این مواد چگونه روی زمین به وجود آمده اند، ممکن است سرنخ هایی از چگونگی پیدایش حیات در اینجا و چگونگی ظهور آن در جای دیگر به ما بدهد.

شواهد جدیدی به دست آمده است که نشان می‌دهد بلوک‌های سازنده حیات توسط شهاب‌سنگ‌ها از فضا به زمین اولیه منتقل شده‌اند، یافته‌ای که می‌تواند به دانشمندان در شکار حیات بیگانه کمک کند.

این شهاب‌سنگ‌ها بقایای شکسته‌شده «سیارک‌های ذوب نشده» اولیه، نوعی سیاره کوچک بودند. سیاره‌های کوچک اجسام صخره‌ای کوچکی هستند که به عنوان اجزای سازنده اصلی سیارات سنگی منظومه شمسی، از جمله زمین، عمل می‌کنند. آنها حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش در قرص گرد و غبار و گاز در اطراف خورشید نوزاد شکل گرفتند، زیرا ذرات اطراف ستاره جوان ما شروع به چسبیدن به هم کردند و جرم بیشتری ایجاد کردند و اجسام به تدریج بزرگتر ساختند.

تیمی از محققان عنصر شیمیایی روی را در شهاب‌سنگ‌ها ردیابی کردند تا منشأ ‘مواد فرار’ زمین را تعیین کنند. اینها عناصر یا ترکیباتی هستند که در دماهای نسبتاً پایین به بخار تبدیل می شوند. آنها مهم هستند زیرا شامل شش ماده شیمیایی رایج حیاتی برای موجودات زنده از جمله آب هستند.

رایسا مارتینز، سرپرست تیم مطالعه، از دپارتمان علوم زمین در دانشگاه کمبریج انگلستان، در بیانیه‌ای گفت: «یکی از اساسی‌ترین سؤالات در مورد منشأ حیات این است که موادی که برای تکامل حیات نیاز داریم از کجا آمده‌اند.

مارتینز افزود: اگر بتوانیم بفهمیم که این مواد چگونه روی زمین پیدا شده‌اند، ممکن است سرنخ‌هایی از چگونگی پیدایش حیات در اینجا و چگونگی ظهور آن در جاهای دیگر به ما بدهد.

فلز روی را دنبال کنید

مارتینز و همکارانش از کمبریج و امپریال کالج لندن روی را انتخاب کردند زیرا وقتی در شهاب‌سنگ‌ها تشکیل می‌شود، ترکیب منحصربه‌فردی دارد که می‌توان از آن برای شناسایی منشأ مواد فرار استفاده کرد.

این تیم قبلاً دریافته بود که به نظر می رسد روی زمین از مناطق مختلف منظومه شمسی منشأ گرفته باشد. حدود نیمی از آن از ناحیه داخلی منظومه شمسی، نزدیک به سیاره ما و سایر جهان های سنگی در کنار خورشید آمده اند. با این حال، به نظر می رسد نیمه دیگر از خارج از سیاره پنجم خورشید، غول گازی مشتری، سرچشمه گرفته باشد.

اندازه گیری این امکان وجود دارد زیرا سیارات کوچک همه یکسان نیستند. سیاره‌های کوچکی که در ابتدایی‌ترین دوران منظومه شمسی شکل گرفتند، در معرض سطوح بالایی از تابش خورشید نوزاد بودند. این باعث شد که آنها ذوب شوند، بنابراین به راحتی مواد فرار را از طریق تبخیر از دست می دهند.

سیاره‌های کوچکی که بعداً در سال‌های شکل‌گیری منظومه شمسی گرد هم آمدند، در معرض تشعشعات زیادی قرار نگرفتند، به این معنی که ذوب آنچنانی را تجربه نکردند و قادر بودند بیشتر مواد فرار خود را نگه دارند.

این تیم روی نمونه بزرگی از شهاب‌سنگ‌هایی را که از سیاره‌های کوچک منشأ می‌گیرند، بررسی کردند. آنها سپس ورود انواع مختلف روی را طی دهها میلیون سال که سیاره ما در حال تجمع مواد بود، ردیابی کردند.

آنها دریافتند که سیاره های کوچک ذوب شده حدود ۷۰ درصد از کل جرم سیاره ما را تشکیل می دهند اما تنها حدود ۱۰ درصد از محتوای روی آن را تولید می کنند. این بدان معناست که ۹۰ درصد روی زمین از سیاره‌های کوچک «ذوب نشده» با مقادیر بالاتری از مواد فرار دست‌نخورده منشأ می‌گیرد. نتیجه این است که این سنگ‌های فضایی ذوب نشده باید مواد فرار زیادی را نیز به زمین در حال شکل‌گیری رسانده باشند.

مارتینز افزود: ‘ما می دانیم که فاصله بین یک سیاره و ستاره آن یک عامل تعیین کننده در ایجاد شرایط لازم برای حفظ آب مایع در سطح آن سیاره است.’ اما نتایج ما نشان می‌دهد که هیچ تضمینی وجود ندارد که سیارات از مواد مناسب برای داشتن آب کافی و سایر مواد فرار در وهله اول استفاده کنند – صرف نظر از وضعیت فیزیکی آنها.

تحقیقات انجام شده توسط مارتینز و همکارانش ممکن است پیامدهایی بسیار فراتر از سیاره ما داشته باشد و به جستجوی مداوم برای حیات در سایر نقاط کیهان کمک کند.

مارتینز در پایان گفت: شرایط و فرآیندهای مشابه در سایر منظومه‌های سیاره‌ای جوان نیز محتمل است. نقشی که این مواد مختلف در تامین مواد فرار ایفا می‌کنند، چیزی است که باید هنگام جستجوی سیارات قابل سکونت در جاهای دیگر در نظر داشته باشیم.