با این حال، زهره جوّی متراکم دارد و در یک مطالعه اخیر، دانشمندان سیاره‌ای شبیه‌سازی‌هایی از جوّ زهره انجام دادند تا نفوذ تابش به لایه‌های پایین‌تر ابرها را بررسی کنند. محاسبات آن‌ها نشان داد که ضخامت جوّ حفاظت کافی برای زندگی در منطقه‌ای که به‌عنوان “منطقه قابل سکونت” زهره شناخته می‌شود، فراهم می‌کند که در ارتفاع ۴۰-۶۰ کیلومتری از سطح سیاره قرار دارد.
زهره، دومین سیاره از خورشید، اغلب به‌عنوان “سیاره خواهر زمین” شناخته می‌شود به‌دلیل اندازه و ترکیب مشابه آن با زمین. با این حال، محیط آن کاملاً متفاوت و شدید است. جوّ غلیظ دی‌اکسید کربن زهره همراه با ابرهای اسید سولفوریک، اثر گلخانه‌ای بی‌پایانی را ایجاد کرده‌اند که باعث شده زهره گرم‌ترین سیاره منظومه شمسی باشد—دماهای سطحی بیش از ۴۷۵ درجه سانتی‌گراد. چشم‌انداز زهره شامل دشت‌های آتشفشانی، کوه‌ها و دره‌ها است که تحت فشار جوی بیش از ۹۰ برابر فشار جوّ زمین قرار دارند. با وجود این شرایط ناخوشایند، زهره همچنان موضوعی برای مطالعه علمی است و محققان به بررسی زمین‌شناسی و جوّ آن پرداخته‌اند.
در سال ۱۳۹۸، دانشمندان فسفین را در جوّ زهره پیدا کردند که در زمین عمدتاً توسط فرآیندهای زیستی یا به عبارت دیگر—موجودات زنده تولید می‌شود. این کشف تا حدی غیرمنتظره بود و نگاهی تازه به زهره به‌عنوان یک خانه احتمالی برای زندگی فراهم کرد. شگفت‌آورتر از آن، زهره دارای “منطقه قابل سکونت” در ابرهای خود در حدود ۴۰-۶۰ کیلومتری است، جایی که دما و فشار آن تفاوت چندانی با زمین ندارد. در حالی که سطح سیاره به‌طور کامل غیرقابل سکونت است، ارتفاعات جوّ آن ممکن است از نوعی حیات میکروبی که به شرایط اسیدی سازگار شده است، پشتیبانی کند. یک تحقیق جدید در حال بررسی این است که آیا جوّ ضخیم زهره می‌تواند از هر گونه زندگی محافظت کند که ممکن است تکامل یافته باشد یا آیا تابش شدید این منطقه قابل سکونت را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
اعتبار تصویر: زهره – ناسا/JPL-Caltech؛ طیف‌سنجی – کوردینر و همکاران.
تحقیقی که توسط لوئیس آ. آنچوردوکی از دانشگاه نیویورک هدایت شد، نتایج شگفت‌انگیزی را آشکار کرده است. تیم تحقیقاتی کشف کرد که علی‌رغم نبود میدان مغناطیسی در زهره و گردش آن نزدیک‌تر به خورشید، سطوح تابش در لایه ابرهای قابل سکونت آن به‌طور شگفت‌آوری مشابه با سطح زمین است. با استفاده از بسته شبیه‌سازی AIRES (شبیه‌سازی‌های توسعه یافته بارش‌های پرتوهای اولیه – شبیه‌سازی مسیرهای ذرات ثانویه ناشی از تابش پرتوهای با انرژی بالا)، تیم بیش از یک میلیارد بارش پرتو کیهانی شبیه‌سازی شده تولید کرد تا تعاملات ذرات در جوّ زهره را تحلیل کند.
یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که در اعماق جوی معادل، جریان ذرات در زهره و زمین تقریباً یکسان است، با تابش حدود ۴۰% بیشتر که در مرز بالایی منطقه قابل سکونت زهره شناسایی شده است. این نشان می‌دهد که جوّ ضخیم زهره محافظت قابل توجهی در برابر تابش فراهم می‌کند که ممکن است برای زندگی میکروبی احتمالی کافی باشد.
تحقیقات نشان می‌دهد که تابش کیهانی نمی‌تواند به‌طور قابل توجهی زندگی در لایه ابرهای زهره را مختل کند. هر گونه میکروارگانیسم احتمالی که در آنجا وجود داشته باشد با سطوح تابش مشابه آنچه که در سطح زمین است روبرو خواهد شد. در زمین، زندگی راهی برای زندگی در محیط‌های مختلف پیدا کرده است که از کیلومترها گسترده است، این به‌عنوان مخزن زندگی شناخته می‌شود. زهره چنین مخزنی ندارد، بنابراین اگر تابش قادر به استریل کردن ابرهای قابل سکونت باشد، معادلی برای بیوسفر زیرسطحی زمین وجود ندارد که بتواند این منطقه را دوباره سکونت‌پذیر کند. این بدان معناست که زندگی باید به‌طور مداوم در زیستگاه جوی خود باقی بماند بدون اینکه قادر باشد به بخش‌های دیگر سیاره منتقل شود.
