خوشبختانه ناسا در حال پیشبرد برنامه هایی برای معرفی منطقه زمانی استاندارد شده در ماه است. زمان هماهنگ شده قمری (LTC) پیشنهادی برای برنامه‌ریزی ماموریت‌ها و اکتشافات در ماه استفاده می‌شود و تلاش‌های آینده برای ایجاد نوعی پایگاه دائمی در سطح ماه کمی ساده‌تر می‌شود.
اگرچه این ایده قبلاً مورد بحث قرار گرفته است، ناسا می گوید که اکنون با دولت ایالات متحده، شرکای تجاری و سازمان های استاندارد بین المللی همکاری می کند تا مطمئن شود که ما همیشه می دانیم ساعت در ماه چند است.
بن اشمن، مهندس هوافضا، که در تیم ارتباطات و ناوبری فضایی (SCaN) در ناسا کار می‌کند، می‌گوید: با رشد صنعت فضای تجاری و فعال شدن کشورهای بیشتری در ماه، نیاز بیشتری به استانداردسازی زمان وجود دارد.
‘تعریف مشترک زمان بخش مهمی از عملیات ایمن، انعطاف پذیر و پایدار است.’
محققان ناسا می‌خواهند از ساعت‌های اتمی برای نشان دادن زمان روی ماه استفاده کنند، همانطور که در زمین استفاده می‌شود. این ساعت‌ها بر اساس فرکانس انرژی مورد نیاز برای تغییر حالت الکترون‌ها در انواع خاصی از اتم‌ها هستند و به ما امکان می‌دهند زمان را تا حدی فوق‌العاده دقیق پیگیری کنیم.
با این حال یک مشکل وجود دارد: تفاوت‌های گرانشی بین زمین و ماه برابر است با اختلاف در طول هر ثانیه، به این معنی که ساعت‌های روی سطح ماه حدود ۵۶ میکروثانیه در روز در ساعت‌های زمینی افزایش می‌دهند.
شریل گراملینگ، مهندس ارشد سیستم‌های ناوبری در ناسا می‌گوید: «برای چیزی که با سرعت نور حرکت می‌کند، ۵۶ میکروثانیه زمان کافی برای پیمودن مسافت تقریباً ۱۶۸ زمین فوتبال است».
‘اگر کسی در حال گردش به دور ماه باشد، ناظری روی زمین که اثرات نسبیت را در طول یک روز جبران نمی کند، فکر می کند که فضانوردی که در مدار می چرخد تقریباً ۱۶۸ زمین فوتبال از جایی که فضانورد واقعی است فاصله دارد.’
دانشمندان سخت در تلاش هستند تا مدل‌های ریاضی مورد نیاز برای حل این مشکل دشوار را بیابند و اطمینان حاصل کنند که ساعت‌های فضانوردان و اپراتورهای کنترل زمینی هماهنگ‌تر هستند.
پس از غلبه بر این چالش ها، دانشمندان ناسا مطمئن هستند که این سیستم به اندازه کافی بزرگ می شود تا در کل منظومه شمسی مفید باشد، نه فقط ماه، که برای برنامه ریزی آن تماس های ویدیویی روزی با مریخ مفید خواهد بود.
این توسعه زمان هماهنگ شده ماه، بخش مهمی از پروژه آرتمیس است، تلاش های ناسا برای ایجاد اولین حضور طولانی مدت انسان در ماه. سفر بعدی فضانورد به سطح ماه، شامل اولین زن و اولین فرد رنگین پوستی است که پا به ماه گذاشت، برای سال ۱۴۰۵ برنامه ریزی شده است.
![import numpy as np import h5py data='/content/drive/MyDrive/SILIXA_iDAS015_181219184621_fieldID000212.h5' data1=h5py.File(data,'r') print(data1.keys()) display(data1) display(data) raw_data = data1['DasRawData']['RawData'] x_axis = np.arange(raw_data.shape[1]) t_axis = np.arange(raw_data.shape[0]) print(x_axis.shape) print(t_axis.shape) import matplotlib.pyplot as plt import numpy as np ns = 30000 fs = 1000 dx = 1.021 nx = 3136 GL = 10 x = np.arange(nx) * dx def u(x, t): return np.exp(-(x - t)**2) def calculate_result(x): return 1/10 * (u(x - 5, t) - u(x + 5, t)) traces = [] for t in range(0,30000): tr = [calculate_result(x_val) for x_val in x] traces.append(tr) traces_array = np.array(traces) print(f"traces_array : {traces_array.shape}")](https://spacenota.ir/wp-content/uploads/2025/05/big-ring-body-420x280.webp)
