برخاستن ماموریت گالیله L13 در ساعت ۶:۵۰ بعد از ظهر به وقت ET انجام شد.
موشک فالکون ۹، حامل دو فضاپیما برای صورت فلکی ساتناو گالیله اروپا، امشب ساعت ۶:۵۰ بعد از ظهر به وقت شرقی (۱۸۵۰ GMT) از ایستگاه نیروی فضایی کیپ کاناورال در فلوریدا پرتاب شد.
اولین مرحله فالکون ۹ طبق برنامه ریزی شده سالم به زمین بازگشت و حدود ۸.۵ دقیقه پس از پرتاب با پهپاد اسپیس ایکس ‘فقط دستورالعمل ها را بخوانید’ در دریا فرود آمد. طبق توضیحات ماموریت اسپیس ایکس، این بیست و دومین پرواز و فرود برای این تقویتکننده خاص بود که کمتر از رکورد استفاده مجدد این شرکت بود.
در همین حال، در مرحله بالایی فالکون ۹، دو ماهواره گالیله را به سمت مدار متوسط زمین می برد. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، آنها را حدود ۳.۵ ساعت پس از راه اندازی در آنجا مستقر می کند.
صورت فلکی گالیله – معادل سیستم موقعیت یاب جهانی ایالات متحده (GPS) در اروپا – در ارتفاع ۱۴۴۳۰ مایلی (۲۳۲۲۲ کیلومتری) قرار دارد. سی و دو ماهواره گالیله تا به امروز به فضا پرتاب شده اند که همه آنها به جز چهار ماهواره بر روی موشک های سایوز ساخت روسیه یا بالابر سنگین آریان ۵ اروپا قرار دارند.
دو فروند اول در فروردین گذشته بر فراز یک فالکون ۹ پرتاب شدند. اروپا در اواخر سال ۱۴۰۲ پس از پایان یافتن گزینه های دیگر، قرارداد پرتاب گالیله را با اسپیس ایکس امضا کرد: پس از تهاجم اوکراین در بهمن ۱۴۰۰، بیشتر روابط فضایی با روسیه را قطع کرد و آریان ۵ بازنشسته شد. تابستان گذشته (جایگزین آریان ۵، آریان ۶، برای اولین بار در تیر گذشته عرضه شد.)
قرارداد پرتاب اسپیس ایکس حداکثر چهار فضاپیمای گالیله را پوشش میدهد، بنابراین پرواز امشب احتمالاً آن را برآورده میکند.
در پرتاب گالیله در آوریل، مرحله اول فالکون ۹ سعی در فرود ایمن نداشت. در عوض، در دریا فرو رفت و سوخت لازم برای عقب راندن خود را برای فرود عمودی نداشت.
ماموریت امشب ماهواره ها را به همان مقصد مداری دور می فرستد. اما SpaceX از اولین پرواز گالیله به اندازه کافی آموخت که این فالکون ۹ را به صورت یکپارچه به خانه بیاورد.
این شرکت در شرح ماموریتی که قبل از پرتاب امشب منتشر کرد، نوشت: «دادههای آن مأموریت از تغییرات ظریف طراحی و عملیاتی، از جمله کاهش جرم و تنظیم مسیر، خبر داد که به ما امکان میدهد با خیال راحت این تقویتکننده را بازیابی کرده و دوباره از آن استفاده کنیم».
وی افزود: ‘این تلاش برای فرود مرزهای بازیابی را آزمایش می کند و داده های ارزشمندی را در مورد طراحی خودرو در این شرایط ورودی بالا به ما می دهد.’ این به نوبه خود به ما کمک میکند تا در طراحیهای خودروهای آینده نوآوری کنیم تا وسایل نقلیه ما قویتر و سریعتر قابل استفاده مجدد شوند و در عین حال به شرایط چالشبرانگیزتری برای ورود مجدد بپردازیم.
