سرانجام ریشه‌یابی سیارکی که دایناسورها را از صحنه‌ی زمین محو کرد

رویداد Chicxulub – برخورد غول پیکری که به سلطنت دایناسورهای غیر پرنده پایان داد و راه را برای رشد حیات پستانداران باز کرد – توسط یک سیارک از ناحیه ای از منظومه شمسی در خارج از مدار مشتری، فضای بیرونی سرد و تاریک ایجاد شد. محدودیت ها، به دور از نور و گرمای خورشید.

و در واقع یک سیارک بود، با یافته‌های جدید یک تیم بین‌المللی از محققین که این جرم ممکن است یک دنباله‌دار بوده باشد.

این کشف به ما درک جدیدی از تاریخچه زمین و تعاملات آن با بقیه منظومه شمسی می دهد.

زمین از زمان طفولیت خود بارها توسط سنگ های فضایی بزرگ کوبیده شده است. تصور می‌شود که برخوردهای دنباله‌دار نقش مهمی در رساندن آب به زمین داشته‌اند، و ما می‌توانیم – البته با درجات مختلف دشواری – تعدادی از دهانه‌های بزرگ که سیاره را پس از برخورد با چیزی بزرگ زخمی می‌کنند، ردیابی کنیم.

زمین همچنین چندین انقراض دسته جمعی را تجربه کرده است، اما تنها موردی که به طور قطعی با این برخورد مرتبط است، انقراض کرتاسه-پالئوژن در ۶۶ میلیون سال پیش بود که مسئول از بین بردن حدود ۷۶ درصد از همه گونه های جانوری روی زمین، از جمله دایناسورهایی بود که انجام ندادند. به داشتن نسل پرنده ادامه دهید.

زمین همچنین چندین انقراض دسته‌جمعی را تجربه کرده است، اما تنها موردی که به‌طور قطعی با این برخورد مرتبط است، انقراض کرتاسه-پالئوژن در ۶۶ میلیون سال پیش بود. این انقراض مسئول از بین بردن حدود ۷۶ درصد از همه گونه‌های جانوری روی زمین بود، از جمله دایناسورهایی که نتوانستند نسل خود را ادامه دهند.

در آن زمان، یک سیارک با عرض حدود ۱۰ کیلومتر (۶ مایل) به شبه جزیره یوکاتان کنونی برخورد کرد و دهانه عظیمی را پشت سر گذاشت و باعث سونامی انقراض شد که جهان را تغییر داد.

این سنگ مرگبار از کجا پدید آمده است؟ ما نمی‌توانیم دقیقاً زمان را به عقب برگردانیم، مسیر آن را در آسمان مشاهده کنیم و قوس را به نقطه‌ای در منظومه شمسی ردیابی کنیم. با این حال، کاری که ما می‌توانیم انجام دهیم این است که به لایه‌ای از رسوب حفظ شده در سنگ نگاه کنیم که در زمان برخورد وجود داشت و به دنبال نشانه‌هایی در کانی‌هایی بود که می‌توان آن‌ها را با انواع شناخته شده سنگ‌های فضایی مطابقت داد.

در لایه های کرتاسه- پالئوژن، نسبت بیشتری از مواد معدنی مانند ایریدیوم، روتنیوم، اسمیم، رودیوم، پلاتین و پالادیوم یافت می شود. این عناصر گروه پلاتین در زمین، به ویژه در سطح، بسیار نادر هستند. اما آنها در شهاب سنگ ها رایج هستند – تکه های سنگی که از فضا در آسمان زمین می افتند و به سطح زمین می خورند.

از سوی دیگر، برخورد Chicxulub تنها چیزی نبود که زمین در آن زمان روی داده بود. برای نزدیک به یک میلیون سال در اطراف مرز کرتاسه و پالئوژن، یک منطقه آتشفشانی عظیم به نام تله‌های دکن در حال فعالیت بود و مواد آتشفشانی را از زیر شکم زمین به بیرون پرتاب می‌کرد. این منبع احتمالی دیگری از عناصر گروه پلاتین است که در لایه‌های مرزی مشاهده می‌شوند.

این تیم به رهبری ژئوشیمیدان ماریو فیشر-گود از دانشگاه کلن در آلمان، یک بار برای همیشه می خواستند دریابند که آیا این مواد معدنی واقعاً منشأ فرازمینی دارند یا خیر. و اگر چنین است، اگر بتوان آنها را در نوع خاصی از سنگ فضایی ردیابی کرد.

مطالعات آنها بر روی ماده معدنی به نام روتنیم متمرکز بود که چندین ایزوتوپ از آن را می توان در لایه مرزی یافت. ایزوتوپ ها اشکالی از یک عنصر با تعداد نوترون های متفاوت هستند و نسبت آنها به یکدیگر در یک نمونه معین به عنوان اثر انگشت عمل می کنند. در روتنیوم زمینی، ایزوتوپ ها در نسبت های متفاوتی از ایزوتوپ های موجود در شهاب سنگ ها یافت می شوند.

آنها روتنیم را از لایه مرزی از پنج مکان مختلف تجزیه و تحلیل کردند: یکی در اسپانیا، یکی در ایتالیا، و سه مورد از صخره های گچی استیونس در دانمارک. آنها همچنین روتنیوم پنج ضربه دیگر را در ۵۴۱ میلیون سال گذشته و همچنین لایه‌های کروی (حباب‌های ریز شهاب سنگی که در اثر ذوب شدن سنگ در زیر گرمای ورود جو به بیرون پاشیده می‌شوند) را تجزیه و تحلیل کردند که قدمت آن به ۳.۵ تا ۳.۲ میلیارد سال پیش بازمی‌گردد.

علاوه بر این، محققان روتنیوم را از شهاب‌سنگ‌های واقعی تجزیه و تحلیل کردند و این نتایج را در برابر نمونه‌های مرجع زمینی روتنیم که درست در اینجا روی زمین تشکیل شده بود، بررسی کردند. این مقایسه نشان داد که روتنیوم در لایه مرزی کرتاسه-پالئوژن ساخته خانگی نبوده و از فضا آمده است.

و نه هیچ جای قدیمی در فضا. این سیارک با نوع کمیاب سیارک به نام کندریت کربنی، غنی از کربن، که از بیرونی منظومه شمسی، از مدار مشتری گذشته است، سازگاری بیشتری داشت.

پنج برخورد دیگر سیارک‌های سیلیسی بودند که نزدیک‌تر به خورشید یافت می‌شوند و در اینجا روی زمین بیشتر دیده می‌شوند. و لایه‌های کروی باستانی دوباره کربنی بودند که در مراحل پایانی انباشت جرم به زمین پرتاب شدند.

این نتایج در نهایت هویت سنگی را نشان می‌دهد که باعث خرابی‌های زیادی شده است. تصور می‌شود مشتری به‌عنوان مانعی برای اجرام بیرونی منظومه شمسی عمل می‌کند، سیارک‌ها را در مسیر مداری خود می‌گیرد و مانع از حرکت آنها به سمت خورشید می‌شود. برخی از آن‌ها گهگاهی می‌لغزند، اما معمولاً در تکه‌های کوچک‌تر از ضربه‌گیر Chicxulub به زمین می‌افتند.

که این سوال را ایجاد می کند: چرا آن صخره باستانی بر روی چنین انتقامی اختصاصی علیه دایناسورها قرار داشت؟ شاید علم هرگز نشناسد.

این تحقیق در Science منتشر شده است.