در سال ۱۹۷۷، ناسا کاوشگرهای وویجر را برای کاوش در مرزهای بیرونی منظومه شمسی و فضای بین ستاره‌ای فراتر از آن پرتاب کرد. در نهایت، هر دو فضاپیما با یک “دیوار آتش” سوزان در مرز منظومه شمسی مواجه شدند که هنگام عبور از آن، دمایی بین ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ کلوین (حدود ۵۴۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰ درجه فارنهایت) را ثبت کردند.
چند راه برای تعریف لبه منظومه شمسی وجود دارد، به عنوان مثال، جایی که سیارات به پایان می‌رسند، یا در ابر اورت، مرز نفوذ گرانشی خورشید، جایی که اشیاء هنوز ممکن است به خورشید نزدیک‌تر شوند. یک راه این است که آن را به عنوان لبه میدان مغناطیسی خورشید تعریف کنیم، جایی که در مقابل محیط بین ستاره‌ای، که به عنوان هلیوپوز شناخته می‌شود، به سمت بالا فشار می‌آورد.
ناسا توضیح می‌دهد: «خورشید جریانی ثابت از ذرات باردار به نام باد خورشیدی را منتشر می‌کند که در نهایت از کنار تمام سیارات تا فاصله‌ای حدود سه برابر فاصله پلوتو عبور می‌کند و سپس توسط محیط بین ستاره‌ای مسدود می‌شود. این جریان، حبابی غول‌پیکر در اطراف خورشید و سیارات آن تشکیل می‌دهد که به عنوان هلیوسفر شناخته می‌شود.»
فراتر از آن، هلیوسفر قرار دارد.
ناسا ادامه می‌دهد: «مرز بین باد خورشیدی و باد بین ستاره‌ای، هلیوسفر است، جایی که فشار دو باد در تعادل است. این تعادل فشار باعث می‌شود باد خورشیدی به عقب برگردد و در انتهای هلیوسفر جریان یابد.»
«همانطور که هلیوسفر در فضای بین ستاره‌ای حرکت می‌کند، یک شوک کمانی شکل می‌گیرد، شبیه به چیزی که هنگام حرکت کشتی در اقیانوس ایجاد می‌شود.»
در ۲۵ آگوست ۲۰۱۲، وویجر ۱ اولین فضاپیمایی بود که از هلیوسفر فراتر رفت و از هلیوپوز عبور کرد و پس از آن وویجر ۲ در سال ۲۰۱۸ از آن عبور کرد. پیش از عبور فضاپیمای وویجر از هلیوپوز، دانشمندان واقعاً نمی‌دانستند مرز آن کجاست، اما این واقعیت که کاوشگرها در فواصل مختلف به آن برخورد کردند، به پشتیبانی از چند پیش‌بینی در مورد آن کمک کرد.
در بیانیه ناسا توضیح داده شده است: “دانشمندان انتظار داشتند که لبه هلیوسفر، که هلیوپوز نامیده می‌شود، می‌تواند با تغییر فعالیت خورشید حرکت کند، مانند ریه‌ای که با نفس منبسط و منقبض می‌شود. این با این واقعیت که دو کاوشگر در فواصل مختلف از خورشید با هلیوپوز مواجه شدند، سازگار بود.”
اگرچه این دیوار، آنطور که گاهی اوقات نامیده می‌شود، یک لبه سخت یا یک “دیوار” نیست، اما در اینجا هر دو فضاپیما دمای ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ کلوین (۵۴۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰ درجه فارنهایت) را اندازه‌گیری کردند، به همین دلیل است که گاهی اوقات به آن “دیوار آتش” نیز گفته می‌شود. این فضاپیما از دیوار جان سالم به در برد، زیرا اگرچه ذراتی که اندازه‌گیری کردند بسیار پرانرژی بودند، اما احتمال برخورد در این منطقه از فضا که ذرات کمی در آن پراکنده هستند، آنقدر کم است که گرمای کافی نمی‌تواند به این دو منتقل شود.
فضاپیمای وویجر همچنان از آن سوی این “دیوار” برای ما داده‌ها ارسال می‌کند، تنها دو کاوشگری که تاکنون، تقریباً ۵۰ سال پس از پرتابشان، از آن عبور کرده‌اند. آنها در اولین نگاه ما به خارج از منظومه شمسی، چندین شگفتی یافته‌اند.
ناسا اندکی پس از یکی از این شگفتی‌ها توضیح داد: “مشاهده‌ای توسط دستگاه میدان مغناطیسی وویجر ۲، نتیجه شگفت‌انگیز وویجر ۱ را تأیید می‌کند: میدان مغناطیسی در منطقه درست فراتر از هلیوپوز موازی با میدان مغناطیسی داخل هلیوسفر است.” دانشمندان با وویجر ۱ تنها یک نمونه از این میدان‌های مغناطیسی داشتند و نمی‌توانستند با اطمینان بگویند که آیا این هم‌ترازی ظاهری، مشخصه کل ناحیه بیرونی است یا صرفاً یک تصادف. مشاهدات مغناطیس‌سنج وویجر ۲، یافته‌های وویجر ۱ را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که این دو میدان هم‌تراز هستند.
