با این حال، این ساختار عظیم تا مدت‌ها تنها یک فرو‌رفتگی طبیعی به‌نظر می‌رسید، تا آنکه پژوهشگران سرانجام آن را به‌عنوان یک دهانهٔ برخوردی ناشی از برخورد یک جرم فضایی شناسایی کردند. با توجه به اینکه در سراسر جهان تنها حدود ۲۰۰ دهانهٔ برخوردی تأیید شده وجود دارد، شناسایی هر نمونه جدید ارزش علمی فراوانی دارد. اما دهانهٔ جینلین از چند جهت اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است: اندازهٔ چشمگیر آن و جوانی غیرمنتظره‌اش.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که این دهانه در دوران «هولوسن» شکل گرفته است؛ دوره‌ای که پس از پایان آخرین عصر یخبندان آغاز شد و حدود ۱۱٬۷۰۰ سال پیش شروع شده است. دانشمندان با تحلیل فرسایش خاک اطراف دهانه و بررسی لایه‌نشست‌های منطقه، برآورد کرده‌اند که این برخورد در اوایل تا میانهٔ دورهٔ هولوسن رخ داده است. دهانهٔ جینلین قطری بین ۸۲۰ تا ۹۰۰ متر و عمقی نزدیک به ۹۰ متر دارد. این ابعاد آن را بسیار بزرگ‌تر از دهانهٔ «ماچا» در روسیه می‌کند؛ دهانه‌ای که با قطر حدود ۳۰۰ متر، پیش‌تر به‌عنوان بزرگ‌ترین دهانهٔ برخوردی شناخته‌شدهٔ هولوسن مطرح بود. مقایسهٔ این دو ساختار نشان می‌دهد که جینلین یک پدیدهٔ کم‌نظیر و چشمگیر است.
آنچه این کشف را شگفت‌انگیزتر می‌کند، شرایط آب‌وهوایی منطقه است. استان گوانگ‌دونگ منطقه‌ای مملو از بارش‌های موسمی، باران‌های شدید، رطوبت بالا و فرسایش مداوم است؛ درست همان شرایطی که معمولاً هر نوع دهانهٔ برخوردی را طی چند هزار سال از بین می‌برد. انتظار می‌رفت دهانه‌ای در این اندازه مدت‌ها پیش تخریب شده باشد، اما جینلین به‌طرز خارق‌العاده‌ای دست‌نخورده باقی مانده است. دلیل این موضوع، لایه‌های ضخیم گرانیت‌های فرسوده‌ای است که همچون یک پوشش محافظ روی دهانه را حفظ کرده‌اند و اجازه نداده‌اند بارش‌ها، سیلاب‌ها یا فرسایش طبیعی ساختار آن را نابود کنند.
(چِن و همکاران، Matter and Radiation at Extremes، ۲۰۲۵)
شواهد اثبات منشأ فرازمینی این دهانه در جزئیات نهفته است. پژوهشگران در میان گرانیت‌های اطراف دهانه، تعداد زیادی قطعهٔ کوارتز پیدا کرده‌اند که دارای «ویژگی‌های تغییرشکل صفحه‌ای» هستند؛ ساختارهای میکروسکوپی خاصی که تنها در اثر شوک بسیار شدید برخوردهای فضایی ایجاد می‌شوند. «مینگ چن»، نویسندهٔ اصلی پژوهش از مرکز تحقیقات پیشرفتهٔ علم فشار بالا در شانگهای، می‌گوید: «در زمین، ویژگی‌های تغییرشکل صفحه‌ای در کوارتز تنها بر اثر موج‌های شوکی بسیار قوی که هنگام برخورد اجرام آسمانی ایجاد می‌شود، شکل می‌گیرند.» برای ایجاد چنین ویژگی‌هایی، فشار لازم باید بین ۱۰ تا ۳۵ گیگاپاسکال باشد؛ فشاری چندین برابر بیشتر از هر فرآیند زمین‌شناسی معمولی. نه آتشفشان، نه زمین‌لرزه، و نه حرکات تکتونیکی قادر به تولید چنین فشارهای متمرکز و مخربی نیستند. تنها یک برخورد فرا‌سریع از سوی یک جرم فضایی می‌تواند چنین اثرهایی به‌جا بگذارد؛ اثرهایی که مانند «اثر انگشت زمین‌شناسی» برخورد عمل می‌کنند.
پژوهشگران تعیین کرده‌اند که جرم برخوردکننده یک شهاب‌سنگ بوده و نه یک دنباله‌دار، زیرا یک دنباله‌دار به‌دلیل سرعت و انرژی بالاتر، دهانه‌ای دست‌کم ۱۰ کیلومتری ایجاد می‌کرد. با این حال، هنوز مشخص نیست که این شهاب‌سنگ از جنس آهن بوده یا سنگ؛ و برای پاسخ به این پرسش به مطالعات بیشتری نیاز است. حتی در همین مرحله نیز این کشف برخی فرضیات پیشین دربارهٔ تعداد و بزرگی برخوردهای اخیر را زیر سؤال برده است.
به‌طور نظری، سطح زمین در همه‌جا به‌طور برابر در معرض احتمال برخورد اجرام فضایی قرار دارد، اما تفاوت‌های زمین‌شناسی باعث می‌شود آثار برخورد در بعضی مناطق بسیار سریع نابود شود و در مناطق دیگر برای هزاران سال باقی بماند. برخی دهانه‌ها چنان از بین رفته‌اند که دیگر هیچ نشانی از آن‌ها وجود ندارد، اما برخی دیگر—همچون جینلین—به‌طور غیرمنتظره‌ای دوام آورده‌اند. این اختلاف در سرعت فرسایش، تصویر نادقیقی از تاریخ برخوردهای زمین ارائه می‌دهد و ممکن است تعداد واقعی برخوردهای بزرگ بسیار بیشتر از نمونه‌های کشف‌شده باشد.
(منبع: National Map Seamless Server)
واقعیت دیگر این است که بخش بزرگی از دهانه‌های تأیید شدهٔ جهان در کشورهایی قرار دارند که امکانات مالی و برنامه‌های پژوهشی زمین‌شناسی فعال دارند. کشف دهانهٔ جینلین، آن هم در ناحیه‌ای جنگلی و نسبتاً دورافتاده، این احتمال را تقویت می‌کند که ده‌ها یا حتی صدها ساختار برخوردی دیگر در نقاط مختلف جهان پنهان باشد؛ ساختارهایی که هنوز شناسایی نشده‌اند، صرفاً به این دلیل که تاکنون بررسی‌های علمی دقیقی در آن مناطق انجام نشده است.
هم‌زمان که پژوهشگران بررسی‌های دقیق‌تر روی دهانهٔ جینلین را ادامه می‌دهند، این ساختار ممکن است اطلاعات ارزشمندی دربارهٔ فراوانی برخوردهای بزرگ در دوره‌های اخیر زمین‌شناسی ارائه دهد. همچنین می‌تواند نشان دهد چه عواملی باعث حفاظت یا نابودی آثار چنین برخوردهایی می‌شود و چرا برخی دهانه‌ها سالم و قابل مطالعه باقی می‌مانند، در حالی که برخی دیگر بدون بر جای گذاشتن اثری ناپدید می‌شوند. این دهانهٔ شگفت‌انگیز، نه‌تنها بخشی جذاب از تاریخ زمین را روشن می‌کند، بلکه یادآور این واقعیت است که سیارهٔ ما هنوز رازهای بسیاری را در دل خود پنهان کرده—رازهایی که تنها با ترکیب فناوری‌های ماهواره‌ای، روش‌های نوین زمین‌شناسی و پژوهش‌های میدانی قابل کشف هستند.
