ما نباید با رضایت روی این صخره کوچک در فضا بنشینیم، بنابراین ناسا در حال کار بر روی راه هایی برای خنثی کردن تهدیدات احتمالی سیارکی در صورت بروز آنها بوده است. ماموریت DART ثابت کرد که امکان تغییر مسیر یک سیارک در فضا وجود دارد. هر چند برخورد مستقیم در جایی که یک کاوشگر به سنگ برخورد می کند یک راه است اما به طور بالقوه بهترین نیست. گروهی از محققان اکنون در حال بررسی راه‌هایی هستند که یک انفجار هسته‌ای در نزدیکی یک سیارک ممکن است انفجاری از پرتوهای ایکس را به اندازه کافی قدرتمند برای تبخیر کردن مواد تولید کننده نیروی رانش برای هدایت مجدد سیارک ارسال کند.
از نظر آماری خطرات یک سیارک کم است، اما ‘تأثیر’ چنین رویدادی می تواند فاجعه بار باشد. اکثر سیارک‌هایی که وارد جو ما می‌شوند می‌سوزند و منظره خیره‌کننده یک «ستاره تیرانداز» را برای ما به ارمغان می‌آورند، اما سیارک‌هایی با عرض بیش از ۱ کیلومتر می‌توانند باعث آسیب و ویرانی گسترده شوند. این احتمال نادر است و ممکن است هر چند صد هزار سال یک بار اتفاق بیفتد، اما اجسام کوچکتر بیشتر برخورد می کنند. آنها همچنین می توانند آسیب موضعی قابل توجهی ایجاد کنند. رویداد چلیابینسک در روسیه در سال ۱۳۹۲ را در نظر بگیرید، زمانی که یک سیارک در هوا منفجر شد و امواج شوکی را در طول صدها کیلومتر ارسال کرد.
در حالی که خطر کم است، ما باید برنامه ای برای مقابله با چنین تهدیدهایی در زمان بروز آنها ایجاد کنیم. ماموریت آزمایش تغییر جهت دوگانه سیارک که ناسا در سال ۱۴۰۰ پرتاب کرد، یک کاوشگر به سامانه سیارکی دوتایی دیدیموس با قمر کوچکش دیمورفوس فرستاد. کاوشگر در شهریور ۱۴۰۱ به دیمورفوس برخورد کرد و مدار آن را بسیار اندک تغییر داد و ثابت کرد که امکان ایجاد تغییر در مسیر یک سیارک وجود دارد. در حالی که این رویکرد کارآمد است، دامنه چنین رویکردی محدود است زیرا برخورد یک فضاپیما ممکن است روی سیارک‌های بزرگ چندان مؤثر نباشد. همراه با احتمال عدم اطلاع زیاد و یک رویکرد جایگزین و موثرتر مورد نیاز است.
روش‌های دیگری از استقرار موتورهای همجوشی تا سنگ هدف، متمرکز کردن پرتوهای لیزر بر روی آنها، انفجارهای نوترونی و البته انفجارهای هسته‌ای که تشعشعات پرتو ایکس را تولید می‌کنند، مورد بررسی قرار گرفته‌اند. تجزیه و تحلیل این گزینه ها نشان می دهد که تنها انفجارهای هسته ای دومی به عنوان یک رویکرد مناسب برای خنثی کردن خطر برخورد بزرگ سیارکی در زمانی که فقط زمان محدودی در دسترس است، در نظر گرفته شده است.
تیمی از محققان به رهبری ناتان دبلیو مور از طریق شبیه سازی نشان داده اند که یک بمب هسته ای در واقع می تواند یک سیارک ورودی را منحرف کند. بیشتر انرژی آزاد شده از یک انفجار هسته ای به شکل پرتوهای ایکس است. این تیم نشان داد که گسیل اشعه ایکس به اندازه کافی قدرتمند است که بتواند سطح یک سیارک را تبخیر کند و باعث شود بخار نتایج به آرامی سیارک را در جهت مخالف به حرکت درآورد. شما می توانید این را به عنوان یک موتور موشک بسیار اساسی با نیروی رانش تولید کننده بخار در نظر بگیرید. در شبیه سازی ها، سیارک آزمایشی به سرعت ۲۵۰ کیلومتر در ساعت رسید!
نتایج برای اولین بار نشان داد که اشعه ایکس می تواند کار کند و ممکن است محافظت کافی در برابر یک سیارک ورودی تا عرض ۴ کیلومتر داشته باشد، البته با این فرض که اطلاع کافی داریم! در چالش وجود دارد، سیارک ها معمولا تاریک هستند و پیدا کردن آنها در برابر تاریکی فضا می تواند یک چالش باشد. هرچه زمان بیشتری در اختیار داشته باشیم، شانس بیشتری برای انحراف به عنوان یک پیشنهاد قابل اجرا داریم.
گام بعدی آزمایش‌های واقعی است، اما انفجارهای هسته‌ای با هزینه‌های بالا، خطرات بالا و مجموعه‌ای از محدودیت‌های قانونی بین‌المللی همراه هستند. اکنون برنامه ریزی دقیقی با شاید کمی تحقیق بیشتر لازم است تا این روش در قفسه گذاشته شود تا در صورت لزوم از آن استفاده شود!
