اگر شما در یکی از مناطق کاملاً دورافتاده جهان زندگی کنید، ممکن است پاسخ شما «شب گذشته» باشد. اگر در یکی از مناطق نسبتاً «روستایی» کشور خود زندگی می‌کنید، ممکن است به یاد داشته باشید که چگونه قبلاً به طور منظم کهکشان راه شیری را می‌دیدید، اما رشد لامپ‌های LED، به ویژه لامپ‌های آبی/سفید، به تدریج کهکشان را از شب‌های شما محو کرده است. برای اکثریت بزرگی از انسان‌ها در دنیای کوچک ما، پاسخ «هرگز» است.
آلودگی نوری به تدریج شب را از ما دزدیده است. رصدخانه‌های قدرتمندی همچون رصدخانه گریفیت توسط روشنایی‌های شبانه ما کور شده‌اند و تلسکوپ‌های مدرن باید در دورترین مناطق جهان ساخته شوند، جایی که آلودگی نوری هنوز قابل کنترل است. اگرچه ما به این شکل متوجه آن نمی‌شویم، همین وضعیت برای تلسکوپ‌های رادیویی هم صادق است. روزهای ما پر از نور رادیویی است، از تلفن‌های همراه و وای‌فای گرفته تا حسگرهای فشار تایر در خودروهای مدرن. همه این‌ها به اندازه یک چراغ قوه LED در نور مرئی در رادیو درخشان هستند. اما در سال‌های اخیر، هم تلسکوپ‌های نوری و هم رادیویی با آلودگی نوری از منبع دیگری روبرو شده‌اند: ماهواره‌های کنسرسیوم.
شرکت‌هایی مانند استارلینک ماهواره‌های زیادی را پرتاب کرده‌اند که حتی در دورافتاده‌ترین مناطق جهان، می‌توانید آن‌ها را به طور منظم نزدیک افق ببینید، به ویژه در هنگام غروب و طلوع. برای تلسکوپ‌های نوری، ردهایی که این ماهواره‌ها به جا می‌گذارند می‌تواند تا حدی با کاهش انعکاس آن‌ها کم‌رنگ‌تر شود. اما برای تلسکوپ‌های رادیویی، این ماهواره‌ها چالشی جدی و پیچیده‌تر ایجاد می‌کنند.
از آنجا که استارلینک و سایر کنسرسیوم‌ها ماهواره‌های ارتباطی هستند، به طور فعال سیگنال‌های رادیویی به زمین ارسال می‌کنند. تصور کنید اگر ماهواره‌ها همیشه نورافکن‌های قدرتمندی روی خانه شما می‌درخشیدند، این همان مشکلی است که برای رصدخانه‌های رادیویی به وجود می‌آید. یکی از راه‌ها برای محدود کردن آلودگی نوری رادیویی، ایجاد مناطق ممنوعه‌ای است که ماهواره‌ها در آن‌ها فعالیت نکنند. به عنوان مثال، ماهواره‌های استارلینک در مناطق خاصی از منطقه آرام رادیویی ملی و همچنین سایر رصدخانه‌های بزرگ در سراسر جهان خاموش می‌شوند. اما این در حالی است که این اقدام مقدار آلودگی نوری را کاهش می‌دهد، اما آن را از بین نمی‌برد.
همانطور که یک مطالعه اخیر اشاره می‌کند، سیگنال‌های رادیویی از ماهواره‌های استارلینک تمرکز محدودی ندارند. حتی زمانی که آن‌ها در یک رصدخانه خاموش می‌شوند، در مناطق نزدیک به رصدخانه‌ها فعال هستند و نور رادیویی سرگردان می‌تواند مشاهدات را آلوده کند. با رایج‌تر شدن کنسرسیوم‌های ماهواره‌ای، این نور رادیویی سرگردان به تدریج آسمان رادیویی را شسته و پاک خواهد کرد، به طوری که همانطور که نورهای LED از شهرهای اطراف نمای شما از کهکشان راه شیری را کم‌رنگ می‌کنند.
وضعیت به اندازه‌ای جدی شده است که مرکز IAU برای حفاظت از آسمان تاریک و آرام در برابر اختلالات ماهواره‌ای (CPS) خواستار اقداماتی خاص برای نجات آسمان شب شده است. آن‌ها از جامعه بین‌المللی می‌خواهند مقرراتی را اعمال کنند تا نجوم مبتنی بر زمین در آینده همچنان پایدار بماند.
واضح است که کنسرسیوم‌های ماهواره‌ای مانند استارلینک برای بسیاری از مردم در جهان مفید هستند. برای برخی مناطق، این تنها راه اتصال به اینترنت است. به همین ترتیب، روشنایی ارزان شبانه به ما این امکان را داده است که زندگی ایمن‌تر و راحت‌تری داشته باشیم. اما ارزش دارد که به آنچه می‌توانیم از دست بدهیم، توجه کنیم. دید ما به آسمان ریشه‌های عمیقی در فرهنگ انسانی دارد و حفظ آن ارزشمند است. تعادل بین تاریخچه ما و آینده‌مان چیزی است که همه ما می‌توانیم برای بهبود آن تلاش کنیم.
