این شیء با ظاهر یک سیارک شناخته شد، اما رفتاری شبیه به یک دنباله‌دار از خود نشان داد (بر اساس شتابی که در خروج از منظومه شمسی داشت). از آن زمان، دانشمندان متوجه اجسام دیگری شده‌اند که رفتار مشابهی دارند و به‌عنوان «دنباله‌دارهای تاریک» شناخته می‌شوند.
این اجسام به‌عنوان «اجسام کوچک بدون گیسو که شتاب غیرگرانشی قابل‌توضیح توسط خروج گازهای فرّار دارند» تعریف می‌شوند؛ دقیقاً مانند ‘اومواموا’. در یک مطالعه اخیر که با حمایت ناسا انجام شد، گروهی از پژوهشگران هفت شیء دیگر از این نوع را در منظومه شمسی شناسایی کردند و تعداد دنباله‌دارهای تاریک شناخته‌شده را دو برابر کردند. مهم‌تر از همه، این پژوهشگران موفق شدند دو جمعیت متمایز از این اجسام را شناسایی کنند: یک گروه شامل اجسام بزرگ‌تر که در بخش بیرونی منظومه شمسی قرار دارند و گروه دیگر اجسام کوچک‌تر که در بخش داخلی منظومه شمسی یافت می‌شوند.
این مطالعه به سرپرستی داریل زد. سلیگمن، محقق فوق‌دکتری نجوم و اخترفیزیک از مؤسسه کارل سیگن در دانشگاه کرنل و دانشگاه ایالتی میشیگان انجام شد. او به همراه پژوهشگرانی از مرکز هماهنگی اجرام نزدیک زمین (NEOCC) آژانس فضایی اروپا، رصدخانه جنوبی اروپا (ESO)، مؤسسه علوم سیاره‌ای (PSI)، آزمایشگاه علوم جوی و فضایی (LASP) دانشگاه کلرادو بولدر و آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا (JPL) این مطالعه را انجام دادند. نتایج این پژوهش در تاریخ ۱۸ آذر در نشریه آکادمی ملی علوم (PNAS) منتشر شد.
منبع: N. Bartmann (ESA/Webb)، ESO/M. Kornmesser و S. Brunier، N. Risinger (skysurvey.org)
نخستین سرنخ‌ها درباره وجود دنباله‌دارهای تاریک در سال ۱۳۹۴ به دست آمد، زمانی که مشاهده شد سیارک ۲۰۰۳ RM از مسیر پیش‌بینی‌شده خود کمی منحرف شده است. این رفتار را نمی‌شد با اثر یارکوفسکی (که در آن سیارک‌ها انرژی خورشیدی را جذب کرده و آن را به‌صورت گرما بازتاب می‌دهند) توضیح داد. به گفته داویده فارنوکیا از ناسا JPL، یکی از نویسندگان این مطالعه:
«وقتی چنین انحرافی در حرکت یک جسم آسمانی می‌بینید، معمولاً به معنای این است که آن جسم دنباله‌دار است و مواد فرّار از سطح آن خارج می‌شوند و کمی به آن شتاب می‌دهند. اما هرچه تلاش کردیم، نتوانستیم نشانه‌ای از دم دنباله‌دار پیدا کنیم. این شیء شبیه هر سیارک دیگری بود — فقط یک نقطه نورانی. بنابراین برای مدتی کوتاه، ما با یک جسم آسمانی عجیب روبه‌رو بودیم که نمی‌توانستیم آن را کاملاً درک کنیم.»
قطعه دیگر این معما در سال ۱۳۹۵ و با کشف نخستین شیء بین‌ستاره‌ای (‘اومواموا’) به دست آمد. درحالی‌که این شیء به‌صورت یک نقطه نورانی ظاهر شد و دم نداشت، مسیر حرکت آن تغییر کرد، گویی مواد فرّار از سطح آن خارج می‌شوند. فارنوکیا توضیح داد: «’اومواموا’ از چند جهت شگفت‌انگیز بود. این واقعیت که نخستین جسم کشف‌شده از فضای بین‌ستاره‌ای رفتاری مشابه ۲۰۰۳ RM نشان داد، باعث شد ۲۰۰۳ RM حتی جذاب‌تر به نظر برسد.»
تا سال ۱۴۰۲، هفت دنباله‌دار تاریک شناسایی شده بودند و جامعه نجومی آن‌ها را به‌عنوان دسته‌ای مجزا از اجرام آسمانی طبقه‌بندی کرد. در این مطالعه اخیر، نویسندگان هفت شیء دیگر از این نوع را در منظومه شمسی شناسایی کردند و ویژگی‌های جالبی در میان آن‌ها مشاهده کردند. به گفته سلیگمن: «ما تعداد کافی دنباله‌دار تاریک داشتیم تا بتوانیم بپرسیم آیا ویژگی‌هایی وجود دارد که آن‌ها را از هم متمایز کند. با تحلیل بازتابندگی (آلبدو) و مدارها، دریافتیم که منظومه شمسی ما دو نوع مختلف از دنباله‌دارهای تاریک دارد.»
یک گروه، که تیم پژوهشی آن را «دنباله‌دارهای تاریک بیرونی» می‌نامد، مشابه «خانواده‌های» سیارک‌هایی هستند که به دور مشتری می‌چرخند. علاوه بر اندازه بزرگ‌تر (صدها متر یا بیشتر)، این گروه مدارهای بسیار بیضوی دارند. گروه دیگر، «دنباله‌دارهای تاریک داخلی»، کوچک‌تر هستند (ده‌ها متر یا کمتر) و در مدارهایی تقریباً دایره‌ای درون مدار عطارد، زهره، زمین و مریخ حرکت می‌کنند.
این پژوهش علاوه بر گسترش دانش ما درباره دنباله‌دارهای تاریک، سؤالات بیشتری را درباره منشأ، رفتار و ترکیب آن‌ها مطرح می‌کند. یکی از موضوعات مورد توجه این است که آیا این اجسام می‌توانند یخ آب داشته باشند که درک ما را از چگونگی توزیع آب (و احتمالاً حیات) در سراسر منظومه شمسی میلیاردها سال پیش تحت تأثیر قرار می‌دهد. به گفته سلیگمن: «دنباله‌دارهای تاریک منبع جدیدی برای انتقال مواد ضروری به زمین که برای توسعه حیات مورد نیاز بودند، محسوب می‌شوند. هرچه بیشتر درباره آن‌ها بدانیم، بهتر می‌توانیم نقش آن‌ها را در منشأ سیاره‌مان درک کنیم.»
