این قمر که تقریباً هم‌اندازه عطارد است، با داشتن جو غلیظ نیتروژنی، سطحی سرد با دریاچه‌ها و رودخانه‌های متان، و شیمی آلی پیچیده، مدت‌هاست توجه دانشمندان را به خود جلب کرده است. مأموریت «کاسینی-هویگنس» مناظری از کوه‌ها، تپه‌های شنی و دریاهای هیدروکربنی را در این قمر آشکار ساخت و حتی نشان داد که ممکن است اقیانوسی از آب مایع در زیر پوسته یخی آن وجود داشته باشد؛ عاملی که تایتان را به یکی از اهداف اصلی در جست‌وجوی زیست‌پذیری فرازمینی تبدیل کرده است.
در ادامه این تلاش‌ها، گروهی بین‌المللی از پژوهشگران به رهبری «آنتونین آف‌هولدر» از دانشگاه آریزونا و «پیتر هیگینز» از دانشگاه هاروارد، به بررسی امکان وجود حیات در تایتان پرداختند. این تیم با بهره‌گیری از مدل‌سازی زیست‌انرژیک، بر محتوای آلی منحصربه‌فرد تایتان و اقیانوس عمیق زیرسطحی آن تمرکز کرد؛ محیطی که شاید بتواند از میکروارگانیسم‌ها پشتیبانی کند. یافته‌های آن‌ها که در ژورنال علوم سیاره‌ای منتشر شده، نشان می‌دهد که گرچه ممکن است حیات میکروسکوپی ساده‌ای در اقیانوس ۴۸۲ کیلومتری تایتان وجود داشته باشد، اما میزان زیست‌توده کل احتمالاً تنها چند کیلوگرم خواهد بود. در مقایسه با اکوسیستم پیچیده زمین، زیست‌پذیری تایتان بسیار محدود به‌نظر می‌رسد.
آف‌هولدر، رهبر این پژوهش، بر این نکته تأکید دارد که تخمین‌های ساده‌انگارانه درباره احتمال وجود حیات در تایتان نادرست‌اند؛ چرا که با وجود فراوانی مولکول‌های آلی، همه آن‌ها منابع غذایی مناسب به شمار نمی‌روند و تبادل میان سطح سرشار از ترکیبات آلی و اقیانوس زیرسطحی بسیار محدود است. این تیم، امکان وجود حیات در تایتان را بر اساس فرآیند تخمیر – یکی از ابتدایی‌ترین مسیرهای متابولیک که تنها به مواد آلی نیاز دارد و به اکسیدان‌هایی مانند اکسیژن نیاز ندارد – مدل‌سازی کرد که با شرایط محیطی تایتان سازگارتر است.
به گفته آن‌ها، احتمال دارد همین مسیر در مراحل اولیه تاریخ زمین نیز شکل گرفته باشد و نکته قابل‌توجه آن است که این نظریه به هیچ فرآیند ناشناخته یا فرضی جدیدی نیاز ندارد. پژوهشگران بررسی کردند که آیا میکروب‌هایی شبیه به ابتدایی‌ترین شکل‌های حیات در زمین می‌توانند در اقیانوس زیرسطحی تایتان زندگی کنند، با این فرض که از ترکیبات آلی موجود در جو و سطح قمر تغذیه می‌کنند. آن‌ها به‌طور خاص روی گلایسین – ساده‌ترین آمینواسید – تمرکز کردند، چرا که این مولکول در سراسر منظومه شمسی، از مواد اولیه، سیارک‌ها، دنباله‌دارها، تا ابرهای مولکولی که ستاره‌ها و سیارات را می‌سازند، دیده شده است.
شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان داد که تنها بخش کوچکی از مواد آلی تایتان می‌تواند پشتیبان حیات میکروبی باشد. این میکروب‌ها برای زنده ماندن وابسته به تأمین محدود گلایسین از طریق “حوضچه‌های ذوبی” هستند که بر اثر برخورد شهاب‌سنگ‌ها در پوسته یخی ایجاد می‌شوند. چنین منبع تغذیه‌ای تنها می‌تواند زیست‌توده‌ای بسیار ناچیز – شاید در مجموع فقط چند کیلوگرم – را پشتیبانی کند؛ به عبارتی، کمتر از یک سلول در هر لیتر از اقیانوس پهناور تایتان. این یافته، دیدگاه‌های موجود درباره زیست‌پذیری تایتان را به چالش می‌کشد و نشان می‌دهد که علی‌رغم منابع آلی غنی، احتمال کشف حیات در مأموریت‌های آینده بسیار پایین خواهد بود، مگر اینکه امکان زیستی دیگری خارج از ترکیبات سطحی وجود داشته باشد.
