تلسکوپ فضایی جیمز وب یک حلقه نگین دار درخشان که از طریق یک پدیده کیهانی به نام عدسی گرانشی ایجاد شده است را پیدا کرد.
تصویر جدید یک اختروش دور به نام RX J1131-1231 را می گیرد که در فاصله ۶ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد. میدان گرانشی قدرتمند یک کهکشان بیضوی نزدیک، که در پیش زمینه تصویر قرار دارد، نور اختروش را منحرف می کند – که یک هسته فعال کهکشانی بسیار درخشان (AGN) است – یک قوس درخشان و نماهای تکراری از جسم ایجاد می کند، که در نهایت باعث می شود. تصویری که شبیه سنگ های قیمتی روی انگشتر است.
اختروش ها توسط مقادیر زیادی گاز و غبار که در سیاهچاله کلان کهکشانی می افتند نیرو می گیرند و باعث می شوند که منطقه بسیار درخشان بدرخشد. بر اساس بیانیه آژانس فضایی اروپا، اثرات عدسی گرانشی، که زمانی رخ می دهد که یک جرم عظیم مانند یک کهکشان، نور را از یک منبع دورتر خم می کند، به اخترشناسان اجازه می دهد تا مناطق نزدیک به بخش سیاهچاله اختروش های دوردست را مطالعه کنند. (ESA).
مقامات ESA در این بیانیه میگویند: اندازهگیریهای گسیل پرتو ایکس از اختروشها میتواند نشانهای از سرعت چرخش سیاهچاله مرکزی باشد و این به محققان سرنخهای مهمی در مورد چگونگی رشد سیاهچالهها در طول زمان میدهد.
کهکشان بیضی شکل ایجاد کننده عدسی گرانشی در تصویر جدید JWST به صورت یک نقطه آبی کوچک در مرکز حلقه ظاهر می شود. کهکشان مانند یک تلسکوپ طبیعی عمل می کند و نور اختروش دوردست را بزرگنمایی می کند که در غیر این صورت برای مطالعه بسیار دور است.
مقامات ESA در بیانیه میگویند: «اگر یک سیاهچاله اساساً از برخورد و ادغام بین کهکشانها رشد کند، باید مواد را در یک دیسک پایدار انباشته کند، و عرضه مداوم مواد جدید از دیسک باید به یک سیاهچاله به سرعت در حال چرخش منجر شود». از سوی دیگر، اگر سیاهچاله در طول دورههای برافزایش کوچک زیادی رشد کند، مواد را از جهتهای تصادفی جمع میکند. مشاهدات نشان داده است که سیاهچاله در این اختروش خاص با بیش از نیمی از سرعت نور میچرخد، که نشان میدهد این سیاهچاله از طریق ادغام رشد کرده است، نه اینکه مواد را از جهات مختلف به داخل بکشد.
تصویر جدید با استفاده از ابزار مادون قرمز میانی JWST (MIRI) به عنوان بخشی از مطالعه بزرگتر ماده تاریک و توزیع آن در جهان گرفته شده است. با این مشاهدات اخیر و نماهای قبلی از تلسکوپ های دیگر، RX J1131-1231 یکی از بهترین اختروش های لنزدار کشف شده تا به امروز در نظر گرفته می شود.
