با این حال، زمین تنها جرم منظومه‌ی شمسی نیست که دره‌ها و شکاف‌های عمیق دارد. ماه نیز دارای ساختارهایی مشابه گرند کنیون است، اما به دلیل نبود آب مایع، تعیین مکانیسم شکل‌گیری آن‌ها دشوار بوده است.
اکنون دانشمندان معتقدند که این معما را حل کرده‌اند. دو دره‌ی عظیم که در سطح ماه ایجاد شده‌اند، در پی برخوردی بزرگ شکل گرفته‌اند—و در تضادی چشمگیر با گرند کنیون، این فرآیند ممکن است کمتر از ۱۰ دقیقه طول کشیده باشد.
این دو دره که به نام‌های وَلیس شرودینگر و وَلیس پلانک شناخته می‌شوند، از حوضه‌ی برخوردی دهانه‌ی شرودینگر در نیمه‌ی پنهان ماه، نزدیک قطب جنوب، منشعب شده‌اند.
این شکاف‌ها ابعاد بسیار بزرگی دارند: یکی ۲۷۰ کیلومتر طول و ۲.۷ کیلومتر عمق دارد و دیگری ۲۸۰ کیلومتر طول و ۳.۵ کیلومتر عمق. در مقایسه، گرند کنیون در زمین با ۴۴۶ کیلومتر طول، عمق کمتری در حدود ۱.۸۶ کیلومتر دارد.
چنین فرورفتگی‌هایی که به نام پرتابه‌های برخوردی شناخته می‌شوند، زمانی شکل می‌گیرند که قطعات عظیمی از مواد در اثر یک رویداد برخوردی به اطراف پرتاب شوند. اما تیمی به سرپرستی دیوید کرینگ، دانشمند سیاره‌ای از مؤسسه‌ی قمری و سیاره‌ای ایالات متحده، تلاش کرد تا فرآیند دقیق شکل‌گیری این دره‌های عظیم را مشخص کند.
کرینگ و همکارانش با ترکیب تصاویر سطح ماه، نقشه‌هایی از جهت و پراکندگی مواد پرتاب‌شده‌ی ناشی از برخورد شرودینگر تهیه کردند. سپس از این اطلاعات برای مهندسی معکوس برخورد و بازسازی نحوه‌ی پخش پرتابه‌ها استفاده کردند.
آن‌ها دریافتند که این برخورد نامتقارن بوده و بیشتر مواد پرتاب‌شده به سمت دور از قطب جنوب ماه حرکت کرده‌اند. شدت این رویداد بسیار زیاد بوده است: موادی که وَلیس شرودینگر و وَلیس پلانک را ایجاد کرده‌اند، با سرعتی بین ۰.۹۵ تا ۱.۲۸ کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کردند.
انرژی موردنیاز برای ایجاد چنین پدیده‌ای، طبق محاسبات پژوهشگران، حدود ۱۳۰ برابر کل انرژی موجود در تمامی سلاح‌های هسته‌ای جهان است.
مأموریت آرتمیس III که قرار است در آینده به نیمه‌ی پنهان ماه و نزدیک قطب جنوب سفر کند، به این منطقه خواهد رفت، اما محل دقیق فرود هنوز مشخص نشده است. فضانوردان در معرض خطر برخوردهای عظیم نخواهند بود، زیرا برخورد شرودینگر حدود ۳.۸ میلیارد سال پیش رخ داده است، زمانی که تعداد بیشتری از سنگ‌های بزرگ در فضا سرگردان بودند.
با این حال، این یافته‌ها برای اکتشاف‌های قمری اهمیت زیادی دارند. مدل‌های این تیم نشان می‌دهند که مواد پرتاب‌شده از این برخورد، عمدتاً از محل‌های فرود پیشنهادی برای مأموریت آرتمیس دور شده‌اند، که این احتمال را افزایش می‌دهد که فضانوردان بتوانند به مواد معدنی قدیمی‌تر و عمیق‌تر که برای مطالعه‌ی آن‌ها برنامه‌ریزی شده است، دسترسی بهتری داشته باشند.
پرتاب این مأموریت در حال حاضر برای سال ۱۴۰۷ برنامه‌ریزی شده است. هنگامی که خدمه‌ی آرتمیس به ماه برسند، قطعاً یافته‌های آن‌ها اطلاعات بیشتری درباره‌ی نحوه و زمان وقوع این برخورد عظیم ارائه خواهد داد.
