به هر حال ماه از پنیر سبز ساخته نشده است.
تحقیقات کاملی که در اردیبهشت ۱۴۰۲ منتشر شد نشان داد که هسته درونی ماه در واقع یک توپ جامد با چگالی مشابه با چگالی آهن است. محققان امیدوارند که این امر به حل یک بحث طولانی در مورد جامد یا مذاب بودن قلب درونی ماه کمک کند و به درک دقیق تری از تاریخ ماه – و در نتیجه، تاریخ منظومه شمسی منجر شود.
تیمی به رهبری آرتور بریو، ستاره‌شناس از مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه در فرانسه، نوشت: نتایج ما، تکامل میدان مغناطیسی ماه را به دلیل اثبات وجود هسته داخلی زیر سوال می‌برد و از واژگونی گوشته جهانی پشتیبانی می‌کند. سناریویی که بینش های قابل توجهی در مورد جدول زمانی بمباران ماه در میلیارد سال اول منظومه شمسی به ارمغان می آورد.
بررسی ترکیب داخلی اجسام در منظومه شمسی به طور موثر از طریق داده های لرزه ای انجام می شود. نحوه حرکت امواج صوتی ایجاد شده توسط زمین لرزه ها و انعکاس آنها از مواد داخل یک سیاره یا ماه می تواند به دانشمندان کمک کند تا نقشه ای دقیق از داخل جسم ایجاد کنند.
اتفاقاً داده‌های لرزه‌ای ماه را داریم که توسط مأموریت آپولو جمع‌آوری شده است، اما وضوح آن برای تعیین دقیق وضعیت هسته داخلی بسیار کم است. ما می دانیم که یک هسته بیرونی سیال وجود دارد، اما این که چه چیزی را در بر می گیرد، همچنان مورد بحث است. مدل‌های یک هسته داخلی جامد و یک هسته کاملاً سیال به همان اندازه با داده‌های آپولو کار می‌کنند.
برای یافتن یک بار برای همیشه، بریو و همکارانش داده‌هایی را از مأموریت‌های فضایی و آزمایش‌های دور لیزری ماه جمع‌آوری کردند تا مشخصاتی از ویژگی‌های مختلف ماه را جمع‌آوری کنند. اینها شامل درجه تغییر شکل آن توسط برهمکنش گرانشی آن با زمین، تغییر در فاصله آن از زمین و چگالی آن است.
سپس، آنها مدل‌سازی را با انواع مختلف هسته‌ها انجام دادند تا ببینند کدام یک با داده‌های مشاهده‌ای سازگار است.
آنها به چندین یافته جالب رسیدند. اولاً، مدل‌هایی که بیشترین شباهت را به آنچه در مورد ماه می‌دانیم، واژگونی فعال در عمق گوشته ماه را توصیف می‌کنند.
این بدان معنی است که مواد متراکم تر در داخل ماه به سمت مرکز سقوط می کنند و مواد چگالی کمتر به سمت بالا بالا می روند. این فعالیت مدتهاست که به عنوان راهی برای توضیح حضور عناصر خاص در مناطق آتشفشانی ماه پیشنهاد شده است. تحقیقات این تیم نکته دیگری را در آمار ‘برای’ شواهد اضافه می کند.
و آنها دریافتند که هسته ماه بسیار شبیه به هسته زمین است – با یک لایه سیال بیرونی و یک هسته داخلی جامد. با توجه به مدل سازی آنها، شعاع هسته بیرونی حدود ۳۶۲ کیلومتر (۲۲۵ مایل) و هسته داخلی حدود ۲۵۸ کیلومتر (۱۶۰ مایل) است. این حدود ۱۵ درصد از کل شعاع ماه است.
این تیم دریافته است که هسته داخلی نیز دارای چگالی حدود ۷۸۲۲ کیلوگرم بر متر مکعب است. این بسیار نزدیک به چگالی آهن است.
جالب اینجاست که در سال ۱۳۹۰، تیمی به سرپرستی رنه وبر، دانشمند سیاره‌شناسی مارشال ناسا، با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته لرزه‌شناسی روی داده‌های آپولو برای مطالعه هسته ماه، به نتیجه مشابهی دست یافتند. آنها شواهدی از یک هسته داخلی جامد با شعاع حدود ۲۴۰ کیلومتر و چگالی حدود ۸۰۰۰ کیلوگرم بر متر مکعب پیدا کردند.
بریو و تیمش می‌گویند که نتایج آنها تاییدی بر یافته‌های قبلی است و یک مورد قوی برای هسته ماه مانند زمین است. و این پیامدهای جالبی برای تکامل ماه دارد.
ما می دانیم که مدت کوتاهی پس از شکل گیری ماه، میدان مغناطیسی قدرتمندی داشت که حدود ۳.۲ میلیارد سال پیش شروع به کاهش کرد. چنین میدان مغناطیسی با حرکت و جابجایی در هسته ایجاد می شود، بنابراین آنچه هسته ماه از آن ساخته شده است عمیقاً به چگونگی و چرایی ناپدید شدن میدان مغناطیسی مرتبط است.
با توجه به امید بشر برای بازگشت به ماه در یک زمان نسبتاً کوتاه، شاید ما مدت زیادی منتظر تأیید لرزه ای این یافته ها نباشیم.
