تاکنون دانشمندان بیش از ۳۰ هزار NEO را شناسایی کرده‌اند که اندازه آن‌ها از سنگ‌های کوچک گرفته تا صخره‌هایی با قطر چند کیلومتر متغیر است. این اجرام آسمانی نه‌تنها به دلیل اهمیت علمی‌شان در درک فرایند شکل‌گیری منظومه شمسی مورد توجه ستاره‌شناسان هستند، بلکه به‌خاطر احتمال برخورد آن‌ها با زمین نیز اهمیت زیادی دارند.
سازمان‌های فضایی مانند ناسا از طریق برنامه‌هایی مانند ماموریت پایش اجرام نزدیک به زمین (Near-Earth Object Surveillance Mission)، به طور مستمر این اجرام را رصد کرده و مسیر حرکت‌شان را برای صدور هشدارهای زودهنگام محاسبه می‌کنند.
(اعتبار عکس: ناسا / JPL-Caltech / دانشگاه مریلند)
با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در فناوری شناسایی سیارک‌ها طی دهه‌های اخیر، هنوز شکاف‌های مهمی باقی مانده است. برنامه‌های جست‌وجوی زمینی مانند Catalina Sky Survey و Pan-STARRS بیش از ۹۰٪ از سیارک‌های نزدیک به زمین با اندازه بزرگ‌تر از یک کیلومتر را کشف کرده‌اند و به‌طور چشمگیری خطر برخوردهای ویرانگر جهانی را کاهش داده‌اند.
اما نرخ شناسایی برای اجرام کوچک‌تر به‌شدت افت می‌کند، به‌طوری که کمتر از ۴۰٪ از سیارک‌های بالقوه خطرناک با قطر حدود ۱۴۰ متر تاکنون در فهرست‌ها ثبت شده‌اند. چالش‌های شناسایی شامل محدودیت‌های تلسکوپ‌های زمینی (متأثر از آب‌وهوا، نور روز و جو زمین)، نقاط کور نزدیک خورشید، و نیز ماهیت تاریک و بازتاب پایین سطح بسیاری از سیارک‌ها است.
(اعتبار عکس: دنیل اوبرهاوس)
پروتکل‌های بین‌المللی و دفاعی ایالات متحده، نیاز فوری به فضاپیماهای شناسایی سریع‌العمل را به‌ویژه برای سیارک‌هایی با قطر حدود ۵۰ متر شناسایی کرده‌اند—اجرامی که به‌اندازه کافی بزرگ هستند که آسیب‌های منطقه‌ای شدید وارد کنند، اما به‌اندازه‌ای کوچک‌اند که می‌توانند تا لحظات پایانی از دید شناسایی پنهان بمانند.
حتی با تکمیل پروژه‌هایی پیشرفته مانند NEO Surveyor و رصدخانه روبین (Rubin Observatory)، پیش‌بینی می‌شود حدود نیمی از این اجرام ۵۰ متری همچنان تا زمان نزدیک‌شدن بسیار زیاد به زمین، ناشناخته باقی بمانند. این واقعیت نگران‌کننده به این معناست که در بسیاری از سناریوهای برخورد احتمالی، یک ماموریت پرسرعت و فوری از نوع پرواز عبوری (flyby) ممکن است تنها فرصت ما برای جمع‌آوری داده‌های حیاتی پیش از برخورد باشد.
در مقاله‌ای که اخیراً توسط نانسی ال. چابوت و تیم او از دانشگاه جانز هاپکینز منتشر شده، تأکید شده که یک ماموریت شناسایی عبوری در راستای دفاع سیاره‌ای باید توانایی رسیدن سریع به یک سیارک کوچک (حدود ۵۰ متر)، تعیین احتمال برخورد آن با زمین و جمع‌آوری اطلاعات فیزیکی اساسی برای تصمیم‌گیری را داشته باشد.
این هدف با چالش‌های فنی قابل‌توجهی همراه است، از جمله مدیریت سرعت‌های عبوری تا ۲۵ کیلومتر بر ثانیه و زاویه‌های نوری بالای خورشید در حین جمع‌آوری اطلاعات از هدفی بسیار کوچک.
اصل اساسی در دفاع سیاره‌ای این است که ما نمی‌توانیم تعیین کنیم کدام سیارک تهدیدی جدی ایجاد می‌کند—بلکه باید برای هرگونه تهدید احتمالی آماده باشیم. بنابراین، تیم تحقیقاتی معتقد است هدف واقعی چنین ماموریتی صرفاً نمایش فناوری عبوری نیست، بلکه توسعه توانمندی‌های قابل‌اعتماد برای شناسایی سریع اجرام کوچک با زمان هشدار کوتاه است؛ اقدامی ضروری برای ارتقای آمادگی دفاعی سیاره‌ای ما.
اجرام نزدیک به زمین (NEOs) مانند سیارک‌ها و شهاب‌دنباله‌دارها، تهدیدی بالقوه برای سیاره ما به شمار می‌آیند. با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در شناسایی این اجرام از طریق پروژه‌هایی چون Catalina Sky Survey و Pan-STARRS، بخش بزرگی از اجرام کوچک‌تر هنوز شناسایی نشده‌اند و ممکن است تنها زمانی کشف شوند که در آستانه برخورد با زمین قرار دارند. این وضعیت نشان می‌دهد که شناسایی صرف کافی نیست و نیاز فوری به ماموریت‌های واکنش سریع وجود دارد—فضاپیماهایی که بتوانند در زمان کوتاه به سیارک‌های کوچک اما خطرناک برسند، اطلاعات حیاتی جمع‌آوری کنند و مسیر برخورد احتمالی را مشخص سازند. واقعیت این است که ما نمی‌توانیم انتخاب کنیم کدام سیارک تهدید خواهد بود؛ بنابراین باید برای هر نوع تهدیدی آماده باشیم. توسعه توانمندی‌های فنی برای پروازهای عبوری سریع، نه‌تنها بخشی از آمادگی دفاعی در برابر برخوردهای سیارکی است، بلکه ضرورتی حیاتی برای حفاظت از زمین به شمار می‌آید.
