داده‌های جدید نشان می‌دهد که تعداد لکه‌های سیاهی که روی سطح خورشید در ماه مرداد دیده می‌شود، بالاترین میزان در ۲۳ سال گذشته بوده است. آخرین شمارش لکه‌های خورشیدی بیش از دو برابر پیش‌بینی‌های اولیه بود و نشانه واضح دیگری است که اوج انفجاری خورشید یا حداکثر خورشیدی احتمالاً به خوبی در حال انجام است – و بسیار فعال‌تر از آن چیزی است که دانشمندان در ابتدا تصور می‌کردند.
لکه های خورشیدی مناطقی از سطح خورشید هستند که در آن موج های تابش الکترومغناطیسی از میدان مغناطیسی ستاره عبور می کند و لکه های نسبتاً خنکی ایجاد می کند که به لطف یک توهم نوری برای ما سیاه به نظر می رسد. همراه با اندازه و فرکانس شعله های خورشیدی و پرتاب جرم تاجی، اعداد لکه های خورشیدی پیشرفت چرخه خورشیدی تقریباً ۱۱ ساله خورشید را نشان می دهد.
در طول فاز کم فعال خورشید، یا حداقل خورشیدی، لکه های خورشیدی بسیار کم یا گاهاً هیچ وجود ندارد. به عنوان مثال، در اواخر سال ۲۰۱۹، کمی قبل از شروع چرخه خورشیدی فعلی (چرخه ۲۵ خورشیدی)، ۴۰ روز متوالی بدون لکه های خورشیدی قابل مشاهده بود. اما همانطور که میدان مغناطیسی خورشید با خودش درگیر می‌شود و ضعیف می‌شود، اعداد لکه‌های خورشیدی قبل از رسیدن به حداکثر خورشیدی به سرعت بالا می‌روند. در طول این فاز فعال، میدان مغناطیسی خورشید در نهایت می‌شکند و کاملاً می‌چرخد، که باعث می‌شود یک دوره کاهش فعالیت خورشیدی و کاهش لکه‌های خورشیدی تا شروع مجدد کل چرخه آغاز شود.
بر اساس گزارش مرکز پیش بینی آب و هوای فضایی (SWPC) که به طور مشترک توسط اداره ملی اقیانوسی و جوی و خدمات ملی هواشناسی اداره می شود، در ماه آگوست، به طور متوسط روزانه ۲۱۵.۵ لکه خورشیدی روی سطح ستاره خانه ما وجود داشت. آخرین باری که تعداد لکه های خورشیدی ماهانه به این میزان بود، سپتامبر ۲۰۰۱ بود، در طول حداکثر خورشیدی چرخه خورشیدی ۲۳، زمانی که میانگین آن ۲۳۸.۲ بود.
تعداد لکه های خورشیدی در ۱۸ مرداد به اوج خود رسید، زمانی که تا ۳۳۷ لکه بر روی خورشید مشاهده شد که بالاترین میزان در یک دوره ۲۴ ساعته از مارس ۲۰۰۱ است.
این اعداد نشان می دهد که برخی از دانشمندان قبلاً به آن مشکوک بودند – اینکه ما حداکثر خورشیدی را وارد کرده ایم. با این حال، تا مدت ها پس از شروع دوباره کاهش تعداد لکه های خورشیدی، نمی توانیم از این موضوع مطمئن باشیم.
هنگامی که چرخه خورشیدی فعلی در سال ۲۰۲۰ آغاز شد، گروهی از دانشمندان SWPC پیش‌بینی کردند که چرخه خورشیدی ۲۵ در مقایسه با چرخه‌های تاریخی نسبتاً ضعیف خواهد بود، دقیقاً مانند چرخه خورشیدی ۲۴ که در حدود سال ۲۰۱۴ به اوج خود رسید و ضعیف‌ترین حداکثر در حدود ۹۰ سال گذشته بود. به عنوان مثال، میانگین تعداد لکه های خورشیدی پیش بینی شده برای آگوست ۲۰۲۴ ۱۰۷.۸ بود که کمتر از نصف عدد واقعی است که به تازگی منتشر شده است.
پیش‌بینی SWPC همچنین نشان داد که حداکثر خورشیدی احتمالاً تا سال ۲۰۲۵ نخواهد رسید.
با این حال، از اوایل چرخه فعلی، اعداد لکه های خورشیدی با پیش بینی های اولیه مطابقت نداشتند. این اعداد در اوایل سال ۲۰۲۲ شروع به افزایش کردند و تا پایان سال به بالاترین حد خود در هشت سال گذشته رسیدند. تا ژوئن ۲۰۲۳، میانگین تعداد از هر ماه از چرخه ۲۴ خورشیدی پیشی گرفت و از آن زمان تاکنون افزایش یافته است.
در نتیجه، SWPC در اکتبر سال گذشته یک «پیش‌بینی تجدیدنظر شده» برای Solar Cycle 25 منتشر کرد که پیش‌بینی می‌کرد حداکثر خورشیدی احتمالاً تا اواسط سال ۲۰۲۴ می‌رسد و فعال‌تر از حد انتظار خواهد بود.
افزایش تعداد لکه های خورشیدی تنها نشانه این نیست که ما اکنون در حداکثر خورشیدی زندگی می کنیم. در اوایل ماه مه، زمین با قوی ترین طوفان ژئومغناطیسی برای بیش از ۲۱ سال گذشته برخورد کرد که بخش بزرگی از آسمان سیاره را با شفق های قطبی رنگ آمیزی کرد. و تنها چند روز بعد، ستاره خانه ما یک شعله خورشیدی قدر X8.7 را بیرون انداخت – قوی ترین انفجار خورشیدی از سال ۲۰۱۷ بود.
حداکثرهای خورشیدی می توانند برای یک تا دو سال یا بیشتر دوام بیاورند، به این معنی که هنوز شانس مناسبی وجود دارد که فعالیت در ۱۲ ماه آینده یا بیشتر افزایش یابد. در طول چرخه ۲۳ خورشیدی، تعداد لکه های خورشیدی به حداکثر مقدار ماهانه ۲۴۴.۳ در ژوئیه ۲۰۰۰ رسید. و در چرخه ۲۲ خورشیدی، رکورد ماهانه ۲۸۴.۵ در ژوئن ۱۹۸۹ بود.
اگر فعالیت خورشیدی به افزایش خود ادامه دهد و زمین با طوفان‌های خورشیدی قوی‌تری مانند رویداد کارینگتون در سال ۱۸۵۹ بمباران شود، می‌تواند بر زیرساخت‌های زمینی تأثیر بگذارد، شفق‌های قطبی گسترده‌ای را در عرض‌های جغرافیایی پایین‌تر ایجاد کند و باعث شود ماهواره‌ها به زمین برگردند.
