این سحابی یکی از محبوب‌ترین اجرام آسمانی برای ستاره‌شناسان در سرتاسر جهان است و قطعاً یکی از شناخته‌شده‌ترین اجسام در آسمان شب به حساب می‌آید. این سحابی، بقایای یک ستاره شبیه به خورشید است که لایه‌های بیرونی آن به فضا رانده شده‌اند و جسد ستاره‌ای سفید به جا گذاشته‌اند. این سحابی شبیه به یک حلقه دود غول‌پیکر در آسمان به نظر می‌رسد، اما شکل واقعی آن چیست؟ تیمی از ستاره‌شناسان کربن مونوکسید موجود در اطراف سحابی را نقشه‌برداری کرده و مدل سه‌بعدی ساخته‌اند تا شکل آن را نمایان کنند.
سحابی حلقه یک نمونه عالی از سحابی سیاره‌ای است. این سحابی در صورت فلکی لیرای قرار دارد، حدود ۲۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و ستاره مادر آن ۶۰۰۰ سال پیش لایه‌های بیرونی خود را رها کرده و هسته باقی‌مانده تبدیل به یک کوتوله سفید داغ شده است. تابش فرابنفش شدید از کوتوله سفید، گازهای اطراف را تحریک کرده و باعث می‌شود که نور سبز و آبی ساطع کند که ناشی از اکسیژن و نیتروژن یونیده است. این سحابی توسط چارلز مسیه کشف شد که در جستجوی دنباله‌دارها بود و وقتی اجرامی را مشاهده کرد که قطعاً دنباله‌دار نبودند، آنها را در فهرست خود ثبت کرد. سحابی حلقه ۵۷مین جسم در فهرست او است، بنابراین به آن M57 گفته می‌شود.
تیمی از ستاره‌شناسان به رهبری چستر اف. کارلسون از موسسه فناوری روچستر و پروفسور جوئل کاستنر از مرکز علوم تصویربرداری و مدرسه فیزیک و ستاره‌شناسی در حال بررسی شکل M57 هستند. آنها از آرایه فرابنفش (SMA) برای نقشه‌برداری از تابش گاز کربن مونوکسید در سحابی استفاده کردند. کربن مونوکسید اطراف گاز و گرد و غباری که در تصاویر کلاسیک که همه ما به آن عادت داریم دیده می‌شود، قرار دارد.
آرایه فرابنفش (SMA) یک تلسکوپ رادیویی است که بر فراز کوه ماونا کیا در هاوایی واقع شده و برای مشاهده جهان در طول‌موج‌های زیر میلی‌متری طراحی شده است. این آرایه از هشت دیش رادیویی ۶ متری تشکیل شده که به‌صورت یک اینترفرومتر چیده شده‌اند. این تلسکوپ به ستاره‌شناسان این امکان را می‌دهد تا تصاویری با وضوح بالا از اجرام دوردست مانند نواحی تشکیل ستاره، کهکشان‌ها و ابرهای مولکولی بگیرند و تابش ضعیف زیر میلی‌متری را تشخیص دهند.
برای دهه‌ها، از زمانی که اولین عکس از این سحابی در سال ۱۲۶۴ هجری شمسی گرفته شد، ستاره‌شناسان در حال حدس زدن شکل این سحابی بودند. مدل‌های محبوب شامل شکل یک حلقه گرد و غبار یا ساختاری شبیه به حباب صابونی بود، اما نتایج مشاهدات SMA یک ساختار بیضوی را نشان می‌دهد. تیم قادر بود این نتیجه را از تحلیل سرعت و موقعیت مولکول‌های کربن مونوکسید در داده‌های SMA بدست آورد. این مولکول‌ها باید در لحظات مرگ ستاره از آن پرتاب شده باشند تا شکل آن را برای ما امروز فاش کنند.
یافته‌ها شباهت‌هایی با مشاهدات سحابی حلقه جنوبی در صورت فلکی ولا دارند. این سحابی یکی از اولین اجرامی بود که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب مشاهده شد و نتایج آن اطلاعات بیشتری در مورد ساختار آن فاش کرد، درست مانند همتای شمالی آن. یک تفاوت جزئی این است که تیمی که در حال مشاهده M57 بودند انتظار نداشتند که داده‌های SMA تأثیر یک ستاره همراه بر ستاره مادر قرمز را نیز آشکار کند. آنها تراکم‌های گاز با سرعت بالا را پیدا کردند که از هر دو طرف سحابی بیضوی پرتاب شده بودند.
